Le Groupe des Six et Satie
In dit concertprogramma ‘Groupe de Six et Satie’ ziet u op film ‘Le Boeuf sur le Toit’
In dit concertprogramma ‘Groupe de Six et Satie’ ziet u op film ‘Le Boeuf sur le Toit’ in de enscenering van een reconstructie uit 1989. Hierbij wordt tegelijkertijd de muziek gespeeld door het Grieg Pianoduo waardoor het als ‘stomme’ film een heel bijzondere indruk geeft. Naast de Satie’s ‘Parade’ en Milhauds ‘Le Boeuf’ hoort u ook vierhandige pianowerken van de andere leden van de ‘Groupe de Six’ : Germaine Tailleferre - Suite Burlesque, Arthur Honegger - Trois Contrepoints, Georges Auric - 5 Bagatelles, Francis Poulenc – Sonata, Louis Durey - Deux pieces. ‘Groupe des Six et Satie’ geeft met deze originele muziek in de handen van het Grieg Pianoduo een verfrissende kijk op het vierhandige pianorepertoire.
De Franse componist Erik Satie werd vooral vanaf zijn samenwerking met dichter, regisseur, en impresario Jean Cocteau voor het ballet ‘Parade’ in 1917, de geestelijke mentor van de tot dan genoemde ‘Les nouveaux Jeunes’, een groep van 3 jonge componisten Georges Auric (1899-1983), Louis Durey (1888-1979) en de Zwitsers-geboren Arthur Honegger (1892-1955). Na de publicatie van Cocteau’s manifest ‘Le Coq’ in 1918 sloten ook Germaine Tailleferre (1892-1983), Darius Milhaud (1892-1974) en Francis Poulenc (1899-1963) aan bij ‘Les Six’! ‘Le Coq’ bevatte een verzameling non-conformistische meningen over muziek die door een niet-muzikant werd aangevoerd. Wagner, Debussy en soortgelijke leveranciers van het ‘mistige impressionisme' werden verworpen ten gunste van deze bijzondere Franse vorm van neo-classicisme, waarin eenvoud, economie en duidelijkheid van de omtrek (' de lijn is de melodie ') boven alles werd gewaardeerd. Deze esthetiek omarmde ook populaire muziek-café chansons, kermis-en Circus muziek, parodieën en komische liedjes, en zelfs elementen van de Amerikaanse jazz. De groep componisten werd voor het eerst gelabeld als ' Les Six ' op 16 januari 1920 door Henri Collet als columnist voor het Franse kunsttijdschrift ‘Comoedia’.
De orkestmuziek van ‘Parade’ waarin het gebruik van ‘concrete’ geluiden zoals een sirene, pistoolschoten, een rad van fortuin, en zelfs een typemachine niet geschuwd werd veroorzaakte een regelrecht schandaal maar bleek ook het begin te zijn van een nieuwe moderne muzikale stroming die de jonge lichting componisten inspireerde tot samenwerking.
In een van de latere ‘Spectacle-concert’ die Cocteau veelal met medewerking van leden van de Groupe des Six bleef organiseren werd in februari 1920 Milhauds ‘Le Boeuf sur le Toit’ opgevoerd. Een ‘farce-imaginée’ zoals Cocteau het in zijn voorwoord bij het werk noemt. Le Boeuf sur le toit (de Ox op het dak), gecomponeerd in 1919, werd door zijn schepper Milhaud beschreven als een ' Cinema Symphony ' die populaire melodieën, tango's, samba's en zelfs een Portugese fado combineert. De bizarre titel is ontleend aan een populair Braziliaans lied.
